1 Mayıs bayram ve mesai değil, Birlik ve Mücadele Günü’müz!

Türk Traktör işçisi
Ankara

Baskının, sömürünün ve adaletsizliğin normalleştiği, emeğinse görmezden gelindiği bir zamanda yaşıyoruz. Günlerden bugün; baskı, zulüm ve kan... Ama biz unutmadık.

Yaşasın 1 Mayıs diyeceğiz!

Fabrikada çalışmaya başladığımdan beri 1 Mayıs’ın adı bile anılmıyor. Ne bir kutlama ne bir açıklama... Sanki bu gün bizim değilmiş gibi. Oysa biz sendikalıyız, biz bu günü sahiplenmek zorundayız. Harranlı değiliz; susup kaderimize razı gelmeyeceğiz.

İş yerinde yöneticiler bile daha hevesli 1 Mayıs’a. Güya bayram, Birlik ve Mücadele Günü değil ya... Herhalde ondan. Sendikamız Türk Metal ise sadece aidat kesintisinde var. Hediyeler dağıtılarak göz boyanıyor ama kimden geliyor belli değil… Beyaz yakası, mavi yakası herkese hediye... Koç mu veriyor, sendika mı? Biz neden bilmiyoruz?

Temsilcilerimiz, sendika yöneticileri de bir zamanlar bizim gibi işçiydi. Ama onların da sesi çıkmıyor. Rahat pozisyonlar, rahat koltuklar belki... Seçim dahi olmuyor, tepeden atamalarla belirleniyor her şey. Ama bizim sesimiz, taleplerimiz nerede? Toplu sözleşme dönemi yaklaşırken, en önde yürümemiz gereken dönemde, neden en arkadayız? Sorun sendikalı olmakta değil. Elbette işçiyiz, sendikalı olacağız. Sorun 1 Mayıs’ı dahi unutturan, işçilerin birlik ve mücadelesinin üzerine bir sünger çeken sendika yöneticilerinde.

Türk Metal yöneticilerine, temsilci arkadaşlarımıza soruyorum: Siz kimin safındasınız? Ya işçinin ya patronun, ortası yok!

Biz unutmadık. Biz 1 Mayıs’ın bizim günümüz olduğunu biliyoruz. Ve ne olursa olsun bunu hatırlatacağız! Emeğimizin karşılığını almak için, adalet ve insanlık için birliğimizi büyütelim.